خرد‎قاره ايران مركزي و تقسیم بندی ساختاری – رسوبی های آن

خرد قاره ايران مركزي بخشي از ايران مياني است كه با زميندرزهاي افيوليتي سيستان، نائين، بافت، گسل دورونه و افيوليت‎هاي كاشمر – سبزوار احاطه شده و توسط گسل‎هاي طويلي كه به سمت باختر خميدگي دارند و از نوع امتداد‎لغز راستگرد‎اند، قابل تقسيم به بلوك لوت، فرازمين شتري، فرونشست طبس، فرازمين كلمرد، بلوك پشت‎بادام، فرو‎افتادگي بياضه – بردسير و بلوك يزد 000 است .در گذشته، خردقاره ايران مركزي را بخشي از توده مياني ايران مركزي مي‎دانستند ولي، به باور اشتوكلين (1968) ، پس از سخت‎شدن پي‎سنگ پركامبرين، بخش ياد شده در زمان پالئوزوييك ويژگي‎هاي سكويي داشته و در زمان‎هاي مزوزوييك و سنوزوييك به منطقه‎اي پر تحرك و پويا تبديل شده است. با وجود اين، بايد گفت كه الگوي ساختاري حاكم بر اين خرد قاره از نوع بلوك‎هاي جدا شده با گسل‎هاي عمده است كه هر يك ويژگي جداگانه دارند و پويايي خرد قاره در همه جا يكسان نيست. شواهد موجود نشان مي‎دهندكه :

برای توضیحات بیشتر به ادامه مطلب مراجعه فرمائید....