چینه شناسی-دوره ژوراسیک

ژوراسيک(Jurassic)

سيستم ژوراسيک، به طول حدود 60 ميليون سال، نام خود را از کوه‎هاى ژورا در مرز فرانسه و سويس گرفته و شامل سه زير سيستم ژوراسيک پايينى (لياس)، ژوراسيک ميانى (دوگر) و ژوراسيک بالايى (مالم) است.

ژوراسيک در ايران

سنگ‎هاى لياس و اوايل دوگر ايران، پيوند نزديکى با نهشته‎هاى ترياس بالا دارند. از سوى ديگر، سنگ‎هاى ژوراسيک بالاى ايران نيز به نوعى با نهشته‎هاى کرتاسه آغازى در ارتباط ‎است.

بررسى‎هاى ديرينه جغرافياى ژوراسيک ايران، گوياى اين است که در اين زمان، سرزمين ايران شامل دو گستره مستقل بوده که در امتداد محل تقريبى راندگى اصلى زاگرس از يکديگر جدا بوده‎اند. نوع سنگ‎ها و زيستواران اين دو گستره تفاوت آشکار دارد و لذا بررسى ژوراسيک ايران در دو صفحه ايران (البرز، ايران مرکزى، کپه‎داغ) و صفحه زاگرس، مى‎تواند بيانگر ويژگى‎هاى چينه‎شناسى اين سيستم باشد. بخشى از سنگ‎هاى ژوراسيک ايران خاستگاه ماگمايى دارد. سنگ‎هاى آتشفشانى ژوراسيک جايگاه چينه‎شناسى ثابتى ندارد و به نظر مى‎رسد که بسيارى از گدازه‎هاى آتشفشانى منسوب به ژوراسيک، در واقع سن ترياس پسين د‎ارند. برخى از توده‎هاى نفوذى ايران مانند گرانيت‎هاى شيرکوه يزد، آيرکان انارک، کلاه قاضى اصفهان، شاه‎کوه لوت و 000 به سن ژوراسيک بالا دانسته شده‎اند ولى به تقريب در همه جا، اين نفوذى‎ها تنها در سنگ‎هاى ژوراسيک پايينى – ميانى تزريق شده‎اند و تاکنون نفوذ آنها در سنگ‎هاى ژوراسيک بالا گزارش نشده است. جدا از جايگاه چينه‎شناسى، داده‎هاى پرتوسنجى نيز نشانگر سن ژوراسيک ميانى است و نه ژوراسيک پسين.

در پاره‎اى نقاط، به ويژه در زون سنندج – سيرجان و بلوک لوت، سنگ‎هاى ژوراسيک در رخساره شيست‎ سبز و به ندرت آمفيبوليت دگرگون شده‎اند. به طور عموم، فرآيند دگرگونى به سن ژوراسيک پسين و نتيجه رخداد سيمرين پسين دانسته شده، ولى داده‎هاى گوناگون، مانند محدود بودن پديده دگرگونى به سنگ‎هاى ژوراسيک پايينى – ميانى، پوشيده شدن اين دگرگونى‎ها با رديف‎هاى نادگرگونى ژوراسيک بالا و 000، بيشتر بر زمان ژوراسيک ميانى و عملکرد سيمرين ميانى تأکيد دارد.

سنگ‎هاى ژوراسيک ايران داراى ذخاير غنى زغالسنگ، هيدروکربن و نشانه‎هايى از بوکسيت ولاتريت ‎است در ضمن بخشى از سنگ‎هاى اين زمان، در صنايع ساختمانى و سيمان کاربرد دارند.

تأثير دو رويداد زمين‎ساختى بر حوضه‎هاى رسوبى ژوراسيک ايران درخور توجه است. به نخستين رويداد که تاکنون ناشناخته بوده و در اواسط دوگر (باژوسين – باتونين) روى داده، سيمرين ميانى نام داده شده است. پيامد تحولات زمين‎ساختى اين رويداد، چين‎خوردگى، ماگماتيسم و دگرگونى است و به نوعى مى‎توان آن را کوهزايى دانست که اثرات آن به ويژه در زون سنندج – سيرجان و بلوک لوت بيشترين مقدار است. دومين رويداد زمين‎ساختى ژوراسيک ايران، رويداد سيمرين پسين است. اگرچه زمان اين رويداد را مرز ژوراسيک – کرتاسه و آن را نوعى کوهزايى همراه با چين‎خوردگى ماگماتيسم دانسته‎اند، ولى با تکيه بر داده‎هاى زمين‎شناسى جديد ژوراسيک ايران، مى‎توان گفت که بر خلاف باور عموم اين رويداد نه در مرز ژوراسيک – کرتاسه، که در زمان کرتاسه پيشين (پيش از بارمين) رخ داده است. در ضمن، اين رويداد ماهيت خشکى‎زا داشته و بسيارى از تحولات زمين‎ساختى منسوب به زمان ژوراسيک پسين و رويداد سيمرين پسين، در واقع حاصل چين‎خوردگى و ماگمازايى سيمرين ميانى است که تاکنون ناشناخته بوده است. جدا از دو رخداد گفته شده در سنگ‎هاى ژوراسيک بالاى ايران شواهدى از يک ناپيوستگى رسوبى وجود دارد که به آن رخداد طبسين گفته شده است.

ژوراسيک در صفحه ايران

در صفحه ايران، (سنندج – سيرجان، ايران مرکزى، البرز، آذربايجان)، سنگ‎هاى ژوراسيک نشانگر دو چرخه رسوبى بزرگ و جداگانه هستند که مرز آنها به رويدادهاى زمين‎ساختى است. نخستين سيکل رسوبى ژوراسيک به سن ژوراسيک پايينى / ميانى و شامل شيل و ماسه‎سنگ‎هاى زغالدار است که در محيط کولابى و مردابى نزديک به ساحل نهشته شده‎اند و ستبراى آن از چندين متر تا بيش از سه هزار متر متغير است. رسوب‎هاى زغالدار ياد شده، به همراه رديف‎هاى مشابه ولى به سن ترياس پسين، چرخه رسوبى واحدى در مرتبه گروه هستند که براى آنها نام « گروه شمشک» انتخاب شده است. مرز زيرين اين گروه با ناپيوستگى سيمرين پيشين و مرز بالايى آن با رويداد سيمرين ميانى مشخص مى‎شود.

دومين چرخه رسوبى ژوراسيک صفحه ايران، از نوع مارن و سنگ‎آهک‎هاى آمونيت‎دار است که با رديف‎هاى آوارى سُرخ‎رنگ و يا نهشته‎هاى تبخيرى به پايان مى‎رسد. سنگ‎هاى اين چرخه رسوبى نيز در فاصله دو رخداد زمين‎ساختى سيمرين ميانى (ژوراسيک ميانى) و سيمرين پسين (کرتاسه آغازى) نهشته شده‎اند، لذا يک چرخه رسوبى در مرتبه گروه با نام غيررسمى « گروه مَگو » است.

با وجود چيرگى شرايط يکسان رسوبى بر حوضه‎هاى ژوراسيک صفحه ايران، واحدهاى سنگ‎چينه‎اى اين زمان در نواحى البرز، ايران مرکزى، کپه‎داغ و زون سنندج – سيرجان هم نام نيستند.